زن...

عرب ها از همان ابتدا با زن ها بد بودند،

جرم دختر پیامبر هم شاید بیش از این نبود،

که زن است!

شکر

شکر بابت همه چیز،
بابت این که زن شدم
اینکه توانستم بفهمم یک زن بین در و دیوار چه معنایی دارد...
لعن الله قاتلی فاطمة الزهراء ...

خشم مار گونه...

شبی مار بزرگی برای پیدا کردن غذا وارد دکان نجاری می‌شود. آن شب هم اره روی میز بود. همین طور که مار گشتی می‌زد بدنش به اره گیر می‌کند و کمی زخمی می‌شود. مار خیلی ناراحت می‌شود و برای دفاع از خود اره را گاز می‌گیرد که سبب خون‌ریزی دور دهانش می‌شود. او نمی‌فهمد که چه اتفاقی افتاده و فکر می‌کند اره به او حمله می‌کند و اگر کاری نکند مرگش حتمی است. برای آخرین بار از خود دفاع می‌کند و بدنش را دور اره می‌پیچد و اره را فشار می‌دهد.

صبح که نجار آمد روی میز لاشه ماری بزرگ و زخم‌آلود را دید که فقط و فقط به خاطر بی‌فکری و خشم زیاد مرده است.

در لحظه خشم می‌خواهیم دیگران را برنجانیم اما بعد متوجه می‌شویم خودمان را رنجانده‌ایم و موقعی این را درک می‌کنیم که خیلی دیر شده است. در زندگی لازم است که بیشتر گذشت و چشم‌پوشی کنیم از اتفاق‌ها، آدم‌ها، رفتارها و گفتارها...
منبع:یکی بود...

غافل گیری

کوچکتر که بودم می گفتند در فرهنگ ایران غافل گیری نبوده، هدیه را در کاغذ کادو نمی گذاشتیم، خیلی عادی تحویل طرف میدادیم، این سورپرایز از غرب آمده، اما من خیلی دوست داشتم غافل گیر شدن را... یک بار جایی خواندم که وقتی ما دعا می کنیم و چیزی را از خدا می خواهیم و خودمان هم یک راه بیشتر برای اجابت آن دعا توی ذهنمان نیست، فقط احساس می کنیم که اگر آن مسیر اتفاق نیفتد دیگر دعای ما امکان اجابت ندارد، اما گاهی خدا آن آرزوی ما را از طریق دیگری برآورده می کند، و اسمش "من حیث لایحتسب" است. یعنی آن راهی که تو به ذهنت نمی رسد... گاهی حس می کنم خدا هم دوست دارد هدیه ما را در کاغذ کادو بگذارد. او هم می داند که ما غافل گیر شدن را دوست داریم...

عمر گرانمایه...

گاهی شاید بهتر باشد به خودمان بیاییم

بببینیم که عمر پای چه چیزی گذاشتیم؟

به نظر ما کار پیدا نمی شود، شغل کم است

پس همگی به اینترنت هجوم می آوریم

عمر خود را پای شبکه های اجتماعی

-بدون هیچ عذاب وجدانی-

هدر می دهیم،

بهترین روزهای عمرمان را

جوانی را

خواهند پرسید

عمرت پای چه صرف شد؟

گیریم که نپرسند

عمر ما انقدر بی ارزش است؟...

من و میپل!؟

اصولاً میپل با من لجه، من هر چی برنامه می نویسم، بی هیچ غلطی بد تقریب می زنه! یک بار که استادمون هم مونده بود، هیچ فرقی با برنامه های بقیه بچه ها نداشت ولی نمودارم کلی با نمودار اصلی فاصله داشت! هفته ی پیش اومدیم یه برنامه تیلور بنویسیم؛ یعنی سری تیلور یه تابعی رو به ما بده، هرچی می زدیم خطا میداد، گفتیم باز حتماً با ما لج شده! آخر سر فهمیدیم وقتی سری تیلور و میخای باید حرف اول تیلورو کوچیک بنویسی؛ خلاف حالتی که تقریب سری تیلور در یک نقطه رو میخای، که باید حرف اول تیلور بزرگ نوشته باشه... آخر سر تمام توابعمو درست تقریب زد، دیگه باهامون لج نیست...

و چیز تازه ای که از میپل فهمیدم، اینه که تو قسمت help باید وارد student بشیم و اونجا خیلی آیتم ها برای راحتی کار هست...

درجه ی خل شدن!

یکی از استادا داشت درس میداد، می گفت میخام جوری یاد بگیرید که اگه تو خیابون هم کسی از شما این سؤالو بپرسه بتونید سریع از حفظ بگید؛ اصلاً جوری یاد بگیرید که همین طوری که دارید تو سالن دانشگاه راه میرید، دلتون بخادبرای یکی از کنارتون رد بشه توضیح بدید؛ بچه ها گفتن استاد میخاید فک کنن خل شدیم؟ گفت اگه مردم بگن خل شدی اون موقع ست که می تونید بگید یاد گرفتم!

استعمار

یکی از اساتید نقل می کرد:
یک دوستی داشتیم که از لحاظ اقتصادی به شخصی وابسته بود. این خانم یک عموی جوون مجرد مایه دار داشت که هر مبلغی می خواست فی الفور تو حسابش بود. وقتی که می خواست انتخاب رشته کنه عموش گفته بود رشته ای که من میگم باید انتخاب کنی، ولی اون یه رشته دیگه دوست داشت. تو تردید بود که چه کار کنه!
نتیجه ی بحث این شد که وقتی از لحاظ مادی به کسی وابسته باشی، یعنی یه جورایی مستعمره ی کسی باشی، از لحاظ پژوهشی هم مجبوری وابسته باشی! اما عکس نقیض این مطلب هم درسته، اگه از لحاظ پژوهشی مستقل باشی، از لحاظ اقتصادی هم مستقل خواهی بود!

آموختم...

تجربه هایم گاهی طعم تلخی دارند، گاهی آرزو میکنم ای کاش هرگز چنین چیزی برایم درس نمی شد و پشیمانم از چنین تجربه هایی...

اینکه گاهی بعضی از آدم ها واقعاً لیاقت دوست داشتن مرا ندارند...

اینکه زمانه بعضی ها را مغرور میکند...

اینکه باید در برابر مغرور ها مغرور بود...

اینکه هیج کسی قیمت بخشش را نمی فهمد...

اینکه بعضی از آدم ها انصافاً ارزش ندارند که ذهنت را درگیرشان کنی...

اینکه گاهی تنهایی را ترجیح دهی بهتر است...

اینکه گاهی دلیل بد شدن کسی باتو فقط و فقط حسادت است...

اینکه بعضی ها واقعاً با تو بد هستند! نباید خودت را به آن راه بزنی...

اینکه بعضی ها تو را دوست ندارند! باید قبول کنی...

اینکه دوستانت گاهی بدترین دشمنانت می شوند...

اینکه گاهی باید تلافی کرد...

اینکه مهربانی بد است!

اینکه وابسته شدن به آدم ها فقط تنهاترت می کند...

اینکه گاهی واقعاً کسی را برای درد دل نداری!

اینکه خسته بودن هم برای خودش خوب است... خسته باشی و کسی کار به کار تو نداشته باشد...

این میشود آن زندگی ایدآلی که یک "بازی" است و دانشمندانش در آن برایش "تعادل نش" حساب میکنند...

تو خسته باشی و آنها به کارشان برسند... قهوه ی تلخ هم مد شده، تا طعم تجربه های تلخ برایت خوشایند شود...

آموختم که آموختن بد است... آموختم ثروت بهتر از علم بود، من تمام عمرم را گول خورده بودم...

بی عنوان

دیشب خواب خیلی بدی دیدم. معمولا همیشه خواب میبینم حتی کابوس، ولی دیشبیه یه چیز دیگه بود...

لطفا برام دعا کنید خواب دیشبم تعبیرش عکس باشه... لطفا...

دیر رسیدن بهتر است؟

روز یکشنبه ساعت یه ربع به 8 از خواب پاشدم و 8 و ربع رسیدم سر کلاس و مشاهده کردم که هنوز استاد نیومده! باورم نمی شد تو دنیا استادی باشه که از من دیر تر برسه! آخه من اسطوره ی دیر رسیدنم...

تازه رسیدم دانشگاه دیدم چادرم چروکه... البته نه اون طور که از دهن گاو در اومده باشه. ولی خب به نسبت سایر روزا خیلی چروک بود. اما اصلاً ناراحت نبودم، چون هیچ وقت نتونسم مصداق این ضرب المثل باشم که "دیر رسیدن بهتر از زشت(چروک) رسیدن است" من همین طوریش کلی دیر میرسم...

پیش نگرانی ما...

یکی از استادا هست که خیلی دوسش دارم، احتمال خیلی زیاد به این وب سر نمی زنه... دوست دارم به هر بهانه ای بپرم برم تو اتاقش... من و دوستام که وقت و بی وقت تو اتاقش هستیم. البته ما که چای شیرین نبودیم و نیستیم. ولی نسبت به بعضی از اساتید احساس علاقه میکنم... اما ایشون احساس می کنم که مهربون ترین استاد دنیاست... هرچند بعضی از دانشجوها اصلاً دوسش ندارن... چند روز پیش یه بهانه جور کردیم و رفتیم سر کلاسش نشستیم... فکر می کنم اگه از دانشگاه فارغ التحصیل بشم، اول از همه دلم برای اون تنگ میشه... ملت نگران آینده میشن ، منم نگران میشم :-)  (سوء تفاهم نشه، اصلاً ایشون خانم هستن!) من فقط به خاطر تواضع و مهربونیش دوسش دارم... و هم این که اولین استادی که من تو دانشگاه دیدمشون ایشون بودن؛ بنابراین یکی از خاطرات خوبم ایشون هستن... خیلی دلم براش تنگ میشه؛ احساس تنهایی میکنم... :-(

شاید این حس که ما اسمشو میذاریم پیش نگرانی، ناشی از یک خلاء در امیدواری ما به آینده باشه، نمی دونم؛ کاش کسی بود منو راهنماییم کنه...

احسن الأعمال

این استاد ها هم که چه چیزها از آدم انتظار دارند! می گویند احسن اعمال شما برای امروز این است که کوییز خوبی داشته باشید! اول ترمی کوییز ؟! آن هم کوییز غافل گیری؟! آن هم نظریه اعداد؟! من در ذهنم احسن اعمال را پیچاندن کوییز می دانم! کوییز دیگری را برای درس حل عددی به صورت کاملاً قانونی پیچاندیم! درحالیکه احساس فتح قله ی اورست به همگی ما دست داد! آخر هر چارصد سال یک بار ستاره ی اقبال ما رو می شود و می توانیم آن استادی که در چند پست قبل توصیفش کرده بودیم، را قانع به انجام کاری کنیم! (فرق دانشگاه و دبیرستان) کوییز امروز را که بد دادیم، دیگر حاشیه هایش بماند...

حالا مثل بعضی موجودات مانده ایم در آن کوییزی که پیچانده بودیم، به این علت که هفته ی آینده قم نیستیم... نمی دانیم چه کنیم؟ ایکاش کوییز داده بودیم... احسن اعمال ما همین پشیمانی شد...