دست نوشته های دانشجویی

صدای قدم های غریبه ای که میاد فکر می کنم شبیه آدمای خوش بخت راه میره یا نه؟ فکر می کنم به صدای قدم هام که خسته به نظر میرسه یا نه؟ مثلاً معلومه که از صبح این ور و اون ور دویدم یا نه؟

این روزا به هر کی میرسم وقت نداره، وقتا همه پرن. هیشکی وقت هیچ کاری رو نداره. ولی صدای قدم هاشون خسته به نظر نمیاد. شبیه آدمای خوش بختن.

دنبال آدمی مثل خودم می گردم. آدمی که تمام مردم به خوش بختی و خوشحالی می شناسن، ولی هرگز احساس خوشبختی نکرده. آدمی که خنده هاش مثل خودم تلخ باشه.

فقط به قول شاعر

این شهر دیوونه به من یاد داد؛ آدم که تنها باشه راحت تره

لعنت به این تنهایی و دیوونگیش؛ لعنت به راحتی ای که سخت می گذره...

همین که تنهام یعنی خوشبخت و راحتم... چقدر کل این آهنگ به زندگی من می خوره...