دست نوشته های دانشجویی

یه شب مهمون داشتیم، ظاهراً عاشق سبزی خوردن بودند! چون واقعاً عاشقانه بیشتر از شام سبزی میل کردند، پرسیدن که سبزی ها رو کی پاک کرده و به ما خیره شدن انتظار داشت ما بگیم که "من"، پدرم جواب داد "من پاک کردم، چطور؟" طرف با دهن باز به ما خیره شد! و ما با پررویی تمام لبخند زدیم! پدر من اصولاً علاقه داره به ما کمک کنه... بعدشم ، عجب آدمایی پیدا میشن، نیم ساعت قبل شام زنگ زده داریم میایم، انتظار چی از من داری؟ اونم من که در حالت عادی بسیار به جمله "حسش نبود" اعتقاد دارم... ولی اصلاً هم ناراحت نیستم. چون حالم از سبک زندگی این آدما بهم میخوره. اینایی که دائماً به هم میرسن برای همدیگه دستور غذا توضیح میدن ، فلان فروشگاه فلان لباس حراج زده، چه رنگی بهت میاد، چه رنگی بهت نمیاد، ... مزخرفه، این آدما از زندگی هیچی نمیخان، تا جلوی دماغشون بیشتر نمی بینن... ازشون متنفرم که به هم پز آرتروز ها و کمر درد هاشونو میدن، و انواع بیماری های دیگه که به خاطر کار زیادی که حاصل از سلیقه به خرج دادناشونه! ازشون متنفرم که به هم پز وسواسی بازیاشونو میدن، ازشون متنفرم که هیچکدوم حتی نمیدونن توی کشور همسایه شون چه خبره... این حرفا رو خانما کاملاً درک میکنن!

شاید آقایون از این خانما بیشتر طرفداری کنن، مثل همسر دوست من که بهش میگفت تو هیچ نیازی نداری که توی بحثای سیاسی شرکت کنی، هیچ نیازی نیست که یه زن بدونه پایتخت فلان کشور کجاست؟ براش متأسفم که همسرش زن باهوش و با اطلاعاتی مثل دوست من شده!...

اما از یه چیزی خیلی ناراحتم، اونم اینه که به شدت دچار تئوری "همه یا هیچ" شدم، یعنی کلاً سبک "حسش نبود" رو پیش گرفتم فقط به این خاطر که از زندگی بعضیاشون بدم میاد... دستور آشپزی در حالت عادی خیلی هم خوب و مفیده اما اینا دیگه از حد گذروندن! یا اینکه خرید لباس به خودی خود بد نیست، اما این آدما دیگه شورشو در آوردن!

من نباید به اینا اهمیت میدادم... متأسفم برای حس ایدآلیستی خودم...