دست نوشته های دانشجویی

چهارشنبه یه اتفاق بامزه افتاد؛ با دوستم داشتیم تو یکی از خیابونای مشهور شهر می رفتیم که یه خانم با قد بلند و حجاب خاص انگار خیلی وقته که منتظر ماست. اومد جلو و با لهجه گفت سلام! دوستم گفت: های! اونم از خدا خواسته گفت:

Can you speak English?!

خلاصه دست و پا شکسته جور کردیم آدرسی که می خواست نشونش دادیم. من که فکر می کردم انگلیسیم انقدرهام بد نباشه با دوستای خودم گاهی حرف می زدیم. تازه اعتماد به نفسم بالا بود که لهجه ام از دوستم بهتره! ولی جلوی یه کسی که زبان مادریش بود ، اعتماد به نفسم به شدت پایین اومد! ولی دوستم با لهجه ی تابلو تند تند باهاش حرف زد! بعد از اینکه خانمه رفت انقدر خندیدیم که داشتیم می ترکیدیم! آخه اصلاً دوستم به اندازه ی من آدرس دادنش خوب نیست، داشت کلاً جهت عکسو نشون طرف می داد! حتی نذاشت من آدرس طرفو ببینم! من که خیلی بهتر از اون به خیابونای شهر آشنایی دارم!!! اون اعتماد به نفس کاذب پیدا کرده بود و من کلاً اعتماد به نفسم رو از دست داده بودم! راستش خیلی وقت بود انگلیسی حرف نزده بودم، احساس کرده بودم یادم رفته یه وقت سوتی می دم آبروم میره! در ضمن اون از دوستم پرسید. به نظرم زشت اومد خودمو قاطی کنم. ولی دیدم داره اشتباه آدرس میده دیگه خاموشی رو جایز ندونستم! البته ناگفته نماند که مبحث آدرس دادن کلاً فراموشم شده بود، اون خوب یادش بود.

اون خانم که حدس زدیم آمریکایی باشه، مدل گوشیش برام خیلی جالب بود که حتی لمسی نبود، چه برسه به حرارتی! درحالیکه همه ما خودمونو می کشیم که گوشیامون گرون باشه! (البته من با گوشکوب خودم خیلی راحتم!) خلاصه جاتون خالی، واقعاً ترکیدیم از خنده!