دست نوشته های دانشجویی

تنها کسانی امید به باران دارند، که با خود چتر می برند...

دیروز اصلاً قصد نداشتم امروز برم راهپیمایی یک اتفاقایی افتاد که تصمیم گرفتم برم...

خوشحالم که رفتم، مثل هر سال انقدر داد زدم که صدام گرفت، هیجانامو خالی کردم...

با خودم چتر بردم، امیدوار بودم بارون بباره، خیلی دعا کردم، چترم هم دلم نیومد باز کنم... همین طوری زیر بارون دعا کردم، دلم نیومد برای خودم یا هر چیز دیگه ای دعا کنم، فقط گفتم:

اللهم عجل لولیک الفرج...

تنها کسانی امید به باران دارند که با خود چتر می برند...