از وقتی که مدرسه می رفتم از همون اول دبستان همیشه دیر می رسیدم مدرسه. از همون موقع دیر برمی گشتم خونه. هربار که خواستم به موقع برسم نمی شد. حتی چندبار از بس که خودکشی کرده بودم برای زود رسیدن بسیار زودتر از موعد رسیدم مدرسه. یعنی هنوز در مدرسه بسته بود! تصمیم گرفتم دیگه خودکشی نکنم که از اون ور بوم نیفتم. اوضاع به همین صورت گذشت تا اینکه من سال سوم راهنمایی با کسی دوست شدم که اون روی من تأثیر گذاشت و من به موقع می رسیدم اما مدتی بعد که ازش جدا شدم دوباره به حالت اول برگشتم. یعنی هر روز خدا، من تأخیر می خوردم گاهی اوقاتم می گفتن باید مامانتو بیاری تا بذاریم بری کلاس. مامانم هم دیگه خسته شده بود نمیومد مدرسه انقدر بیرون کلاس می ایستادم که خودشون مجبور می شدن با گرفتن تعهد منو راه بدن اما تعهد هم فایده نمی کرد من حتی سر امتحانات ترم هم کلی دیر می رسیدم... همه رو عصبانی کرده بودم... اما چون بچه مؤدبی بودم و درسم خوب بود کسی چیزی بهم نمی گفت...
حتی توی دانشگاه هم دیر کردنام ادامه داره همیشه سر کلاسام دیر می رسم اما بعضی استادا به این موضوع حساسیت دارن و در بعضی موارد مخصوصاً این ترم با بعضی از استادا تقریباً کانتکت پیدا کردیم. به طوری که می ترسم سر این قضایا بیفتم. چهار تا استادم این ترم سر این قضیه و البته قضایای دیگه از دستم به شدت عصبانی هستن و من نمی دونم چطوری بهشون بگم که این دیر اومدن ها نشان بی ادبی من نیست. یه جورایی بهش شرطی شدم و زنگ خطرم برای دیر شدن به صدا در نمیاد! یعنی زنگ خطرم همیشه برای ده دقیقه بعد از زمان عادی تنظیم شده و این واقعاً ناخودآگاهه!
یعنی اگر استادی همیشه دو میاد من دو و ده دقیقه می رسم و اگر یه استاد دو و ده دقیقه می رسه من دو و بیست دقیقه می رسم حتی اگه شش صبح هم بیدار شم بازم به کلاس ساعت هشتم دیر می رسم!
یکی از استادا رو راضی کردم اما اون سه تای دیگه نه... بعضی از استادا هم که مشکلی ندارن خدا رو شکر... نمی دونم چیکار کنم ؛ برای عوض کردن خودم دیره چون ترم تموم شده و برای عذر خواهی از استادا هم خیلی وقت نیست...