دست نوشته های دانشجویی

یه نقطه اشتراک بین من و تمام دوستام هست. اونم اینه که یه تغییر بزرگ میخایم! همه مون احساس یکنواختی میکنیم. حتی من فکر میکردم اگه ازدواج کنم اون تغییر حاصل میشه. ولی اون دوستام که ازدواج کردن هم همین حسو دارن!

می بینم که همه مون داریم میدویم؛ ولی به جایی نمیرسیم. اون تغییری که میخایم کجاست؟! یاد یه جمله افتادم که میگفت افردا ناموفق بی اهمیت ترین کارو به بهترین نحو انجام میدن!

میدویم ولی بی هدف! 

یکی از دوستام که از بیکاری نشسته بود و رفته بود تو گوشی؛ گفتم بیا بهت بافتنی یاد بدم.بدون هیچ دستمزدی! آخه من عاشق بافتنی هستم. جوابی داد که هنوز از فکرش درنیومدم گفت من این همه درس نخوندم که بافتنی ببافم! گفتم حالا خوبه که ترم اول مشروط شدی و انصراف دادی که درس بخونی روزانه قبول شی! خندید. چون هنوزم که هنوزه قراره درس بخونه...