دست نوشته های دانشجویی

یه استاد داشتیم تو یه درسی قرار شد درباره منطق فازی صحبت کنه اونم خارج از کلاس. یعنی نمیخاست تو امتحان بیاره. پایان نامه های مختلف بهمون نشون میداد و نکته هاشونو میگفت. بعد از هر پایان نامه یه سری تکون می داد برامون سوال شد که چرا همه ش سر تکون میده.  مخصوصاً من که تو کلاس به تمام حرکت های استاد توجه می کنم. آخر سر نتونست چیزی نگه اعتراف کرد نویسنده تعداد زیادی از اون پایان نامه ها و مقاله هایی که نشونمون داد شاگردای خودش بودن! و به قول خودش الان برای خودشون یه چیزی شدن! آدم شدن:-D

علت افسوس خوردنش این بود که شاگرداش این همه پیشرفت کردن و مقاله های مختلف و معروفی نوشتن؛ ولی اون هنوز تو دانشگاه درگیره... از طرفی آدم خوشحال میشه و به دانشجوهاش افتخار میکنه و از طرفی برای خودش افسوس میخوره... البته ناگفته نماند که منطق فازی که یه گرایش جدیده خیلیا رفتن سراغش تند تند مقاله نوشتن و خیلی از استادا میگن دیگه منطق فازی هم از مقاله اشباع شده! اما به نظر من هیچ کجا تو ریاضی مقاله نوشتن کار آسونی نیست...

همیشه وقتی یه چیز جدید میاد بعضی از پیشکسوت ها مخالفت می کنند و این کاملاً طبیعیه. منطق فازی هم چیز جدیدی بود که جدیدتر ها بیشتر ازش نفع بردن.  بازم شاخه های جدیدی هست که من با استادام درباره این شاخه ها حرف زدم و فقط یکی شون از این شاخه های جدید استقبال کردند بقیه ردش کردن و حتی یکی از استادام گفت که این رشته ها فرار از ریاضیاته... 

من درباره این حرفا فکر کردم و هزار بار از طرف دوستان به رشته ها و شغل های مختلف دعوت شدم. و فکر می کنم تو دنیا هیچی مثل ریاضی باعث پیشرفت نمیشه... و تنها به دلیل سختی ریاضی نیست که میخام تغییر رشته بدم بلکه به این دلیله که نمی تونم این پیشرفتو کسب کنم و فقط حسرت میخورم وگرنه سختی ریاضی یکی از جذابیت های اونه...