دست نوشته های دانشجویی

پنجره اتاقم باز بود که یک قاصدک کوچک آمد توی اتاقم. همیشه وقتی قاصدک می بینم، به این فکر می کنم که شاید کسی بخواهد پیامی برای من بفرستد.

خواننده ای که صدایش از هدفنم میاید و در گوشم پخش می شود، درباره غرور حرف می زند. آهنگ مدل غربی، از آن مدل غربی ها که دوست دارم، چند بار پشت سر هم آن را پخش می کند و من گوش می دهم. مفاهیم آشنایی دارد: "غرورم اگه فرصتی داده بود، سرم رو می ذاشتم روی شونه هات، چی میشد بفهمی که مجنونم و منو جا بدی بین دیوونه هات" انگار این آهنگ من را یاد یک اتفاق می اندازد. ولی هر چه فکر می کنم چیزی به ذهنم نمی رسد! فکرمی کنم این اواخر زیاد فیلم دیده ام... "یه وقتایی باید شکستش بدی، غروری که عمرت رو کم می کنه، به بغضم یه شب حکم بارون بده، همین بغض سنگین خفه ام می کنه..." یاد فیلم هایی می افتم که دیده ام، فیلم هایی که دوست داشتم، بعضی هاشان برایم تبدیل به خاطره شد، "غرورم اگه فرصتی داده بود، می موندی کنارم که تنها نشم" به روزگاری که گذرانده ام فکر می کنم، به داستان زندگی ام. دوست داشتم بنویسم تا بقیه بخوانند، ولی برای کسی جذابیتی ندارد، فقط فیلم ها جذاب هستند. فیلم هایی که داستان های واقعی نیستنند؛ حقیقت هرگز حذابیتی ندارد... تنها تلخ است! به روزهای از دست رفته فکر نخواهم کرد. به آینده هم همین طور، من دیگر فقط حال را خواهم داشت. به این فکر می کنم که این قاصدک یک ساعت است که آمده، ظاهراً پیامی ندارد. پیام داشتن قاصدک ها فقط برای فیلم هاست. قاصدک ها فقط سکوت می کنند. فیلم های من هم قصه سکوت هستند. ...غرورت اگه فرصتی داده بود، شاید فیلم تو قصه ی سکوت نمی شد... "یه عمره می خندم که رسوا نشم، نمی دونم این درده یا مرهمه" ، " غرورت رو با چی عوض می کنی؟ غروبا رو با کی قدم می زنی؟ کدوم رنگ رنگین کمون دستته ؟ که رو زندگیم رنگ غم می زنی...." این بار صدم است که این آهنگ را گوش می کنم ولی هر چه فکر می کنم نمی فهمم مرا یادم کدام فیلم می اندازد؟ ...