دست نوشته های دانشجویی

قبل از اینکه بخام برم اول دبستان یه روز رفتم برای سنجش مثل همه ی بچه ها... وقتی که رفتم برای سنجش بینایی ردیفای آخرو ندیدم، اون خانمه که ازم ناامید شد، از پسر بچه ای که با من وارد شده بود پرسید میخای چه کاره شی؟ گفت دکتر! منتظر بودم از منم بپرسه ولی نپرسید! هنوزم که هنوزه برام سؤاله که چرا از من نپرسید...

بعدش که رفتیم بخشای دیگه مثلاً یه خانمه چند تا میله چوبی کوچیک گذاشت جلوم گفت اینا رو مرتب کن خودش رفت بیرون من فوری مرتب کردم حوصله ام سر رفت دوباره خرابش کردم دوباره مرتب کردم خانمه بعد کلی ساعت برگشت...

یکی از اون خانما هم به مادرم گفته بود دخترت خیلی باهوشه... بگذریم...

یه بار کلاس پنجم ابتدایی به جرم یه بی انضباطی داغون از مدرسه بابامو خواستن؛ آخر سر بهش گفتن دخترت فوق العاده باهوشه...

یه بار تو دانشگاه محض بیکاری رفتیم پیش مشاور، گفتیم که ما خیلی حواس پرت شدیم، خیلی فراموش کار شدیم؛ گفت این به خاطر هوش زیاده! بسیار تعجب کردیم، ولی دلیلش فقط این بود که یه آدم باهوش اصولاً فکر می کنه که در هر صورت یه راه حلی پیدا می کنه، پس ناخودآگاهش همیشه میگه اگرم حواست پرت شد، خیالی نیست...

تو مدرسه همیشه حوصله ام سر می رفت و به قول برادرم سر کلاس از بیکاری سوت می زدیم، برادرم که حتی قبل مدرسه خوندن و نوشتن هم بلد بود...

زمان ابتدایی از مدرسه بدم میومد؛ چون هیچی جذبم نمی کرد. سر امتحانا فوری سؤالا رو جواب میدادم، معلما تعجب می کردن میگفتن چرا جواب نمیدی؟ من الکی ادای نوشتن در میاوردم؛ در حالیکه بیکار بودم...

الان دیگه خیلی به اینکه باهوش باشم اعتقادی ندارم، ولی قدیما از عمق وجودم دوست داشتم دانشمند بشم، یه زمانی که مد بود دوست داشتم مهندس بشم ولی زودگذر بود...

به هر حال اصلاً مهم نیست که چی دوست داشتم بشم، مهم اینه که با وجود تمام هوشی که همه میگفتن دارم، الان هیچی نیستم، و حسابی ناامیدم...به قول معروف دست به هر طلایی زدم مس شد...