دست نوشته های دانشجویی

این اواخر یه فیلم خارجی دیدم که توش یه رئیس بانک به اتهام قتل می افته زندان و در حالیکه توی زندان همه سعی می کردن ناامیدش کنن، بعد از 20 سال حبس در مقابل چشمان متعجب همه از زندان فرار می کنه!

کاری به تخیلی بودن فیلم و بقیه کاراش ندارم، اما بعضی وقتا یاد اون فیلم می افتم و با خودم میگم گاهی اوقات دقیقاً چیزی که همه مردم میگن؛ غلطه! و اکثر اوقات ما فرصت هایی داریم که برای خودمون یه کاری بکنیم، اما به دلیل اینکه امیدی نداریم، انجامش نمیدیم...

بعضی از روانشناسا میگن بدترین روحیه ها مال اون آدماییه که توی بازی کامپیوتری، تا یه امتیاز از دست میدن ریستارت رو میزنن و از اول شروع میکنن! البته با عقل هم جور در میاد، چون در این آدما امید به ادامه از همینجایی که توش قرار دارن، ضعیفه؛ و حس میکنن که باید زمان به عقب برگرده تا بتونن یه کاری کنن!

خیلی وقتا تو زندگیم حسرت گذشته رو خوردم و با خودم گفتم ای کاش برگردم به گذشته تا زمان های هدر رفته ام رو زنده کنم، و این حسرت باعث شده که از کار کردن بمونم، و بعد ها باز به خودم گفتم ای کاش همون موقع که داشتم حسرت می خوردم، شروع کرده بودم!!!

یه بنده خدایی هم هست، که هر وقت میرم تو وبلاگش، نوشته هاش منو ناامید میکنه، و با وجودی که همه میگن اون آدم مهمی نیست، من همیشه فکر می کنم که اون آینده درخشانی داره، همیشه فکر می کنم که اون باهوش ترین آدمیه که تو زندگیم دیدم...

من یه چیزی رو تو زندگیم تجربه کردم، و اونم اینه که ته ته ته تمام ناامیدی های دنیا یه ذره امید هست که برای سرپاشدن و از نو شروع کردن کافیه!!!