دست نوشته های دانشجویی

یکی از دوستامون این ترم استاد حل تمرین شده، سر کلاس می گفتش دانشجوها که رو صندلی نشستن، فکر می کنن استاد صداشونو نمی شنوه، در صورتی که کسی که اینجا وایمیسته، کوچکترین صدا ها رو می شنوه! خیلی جالب بود برام، خودم هم همچین چیزی رو تجربه کردم، همیشه می رم ته کلاس می شینم که مثلاً استادا منو نبینن که میخایم با دوستام به دیونه بازی هامون برسیم، روزایی که ارائه داشتم می فهمیدم که به تمام کلاس دسترسی دارم، مخصوصاً ته کلاس...

بعد با دوستام به این فکر می کردیم که سر کلاس چه حرفایی که نمی زدیم، فکر می کردیم که استادا نمی شنون، دوستم با کمال خونسردی درباره ی لباس استادا نظر میداد، بهش می گفتم دیونه می شنوه، می گفت نه بابا اون حواسش نیست...

حالا به این فکر می کنم که بریم ازشون عذرخواهی کنیم، ولی بگیم چی؟....