دست نوشته های دانشجویی

دبیرستان که بودیم، به همه چیز علاقه داشتیم، یعنی رشته ای نبود که بهش فکر نکرده باشیم! دوستان ما همه رفتن ریاضی ما هم رفتیم... بعد از اون اصلاً نمی خواستم از ریاضی برم، ولی راستش هدفم هم ریاضی نبود! خیلیا مثل من... من فقط ریاضی را به خاطر سخت بودن دوست داشتم! دوست داشتم نتوانم به این راحتی نمره بگیرم! همین... بعد کنکور دادیم و همین طوری علیرغم اینکه عشق مهندسی بودیم، ریاضی قبول شدیم، هرچی فکر می کنم می بینم چیزی جز دست تقدیر مارو به دانشگاه نکشونده! خیلیا مثل من...
قبلاً ها دست تقدیر آدما رو به هر طرف میکشوند الا دانشگاه! واقعاً اون لیسانس قاب گرفتنی بود! ولی حالا اتفاقاً تقدیره که همه رو به دانشگاه میکشونه نه هیچ چیز دیگه! این مدرک به درد این می خوره که بذاری در کوزه آبشو بخوری! به همین خاطره که خیلی از لیسانسه ها بیکارن! هرچند از من بپرسی می گم مدرکم به درد در کوزه گذاشتن هم نمی خوره! چون نه یک کلمه برای کنکور درس خوندم، نه در طول تحصیل در دانشگاه... خیلیا مثل من...
به قول دکتر کردی ما دانشگاهی هستیم! یعنی گاهی سراغ دانش می رویم! اما ما می گیم دانشجو نیستیم! ما که اهل جویدن دانش نیستیم! کاش می شد اسم خودمان را دانش آموز بگذاریم! دریغ...
اگر دست تقدیر ما را به این سمت نکشیده بود، ما به هیچ سمتی نرفته بودیم، پس دم تقدیر گرم!
راستش، مهندسی را هم فقط به این خاطر دوست داشتیم که دوستان به ما می گفتند که فامیل ما به مهندسی می خورد، مهندس میلان! وهم اینکه روز مهندسی به دنیا آمدیم! این مهندسی شاید به درد در کوزه گذاشتن بخورد! خیلیا مثل من...
می ترسیم همینجور تا دکترا برویم، اگر بتوانیم برویم! اگر... و خیلیا مثل من...