دست نوشته های دانشجویی

کوچکتر که بودم می گفتند در فرهنگ ایران غافل گیری نبوده، هدیه را در کاغذ کادو نمی گذاشتیم، خیلی عادی تحویل طرف میدادیم، این سورپرایز از غرب آمده، اما من خیلی دوست داشتم غافل گیر شدن را... یک بار جایی خواندم که وقتی ما دعا می کنیم و چیزی را از خدا می خواهیم و خودمان هم یک راه بیشتر برای اجابت آن دعا توی ذهنمان نیست، فقط احساس می کنیم که اگر آن مسیر اتفاق نیفتد دیگر دعای ما امکان اجابت ندارد، اما گاهی خدا آن آرزوی ما را از طریق دیگری برآورده می کند، و اسمش "من حیث لایحتسب" است. یعنی آن راهی که تو به ذهنت نمی رسد... گاهی حس می کنم خدا هم دوست دارد هدیه ما را در کاغذ کادو بگذارد. او هم می داند که ما غافل گیر شدن را دوست داریم...